Θα μπορούσε η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την ασφάλεια των δημοσιογράφων στην Ελλάδα να είναι διαφορετική;
22 Μαρτίου 2023
Του Θωμά Σίδερη
Την περίοδο του σιωπηλού θρήνου μας μετά το έγκλημα των Τεμπών, το Συμβούλιο της Ευρώπης δημοσίευσε την ετήσια έκθεσή του για την ασφάλεια και την προστασία των δημοσιογράφων στην Ευρώπη. Στην έκθεση λοιπόν του Συμβουλίου της Ευρώπης, και το τονίζω αυτό, η Ελλάδα αποτυπώνεται με τα πιο μελανά χρώματα.
Κι αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά σε όλο το κοινωνικό σώμα και όχι μόνο στους δημοσιογράφους. Αν σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Συμβούλιο της Ευρώπης, ο ένας από τους τρεις πυλώνες της Ευρώπης, διαπιστώνει σε τέτοιο βαθμό το πρόβλημα, τότε, ναι, υπάρχει θέμα.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση της Ευρώπης, πίσω δηλαδή ακόμα και από την Ουγγαρία του Όρμπαν, και στην 108η θέση παγκοσμίως όσον αφορά στον δείκτη ελευθερίας του τύπου, σύμφωνα με την έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα.
Η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει με τον πλέον εμφατικό τρόπο αυτό που όλοι γνωρίζουμε καλά, είτε το παραδεχόμαστε, είτε ακολουθούμε το αξίωμα της στρουθοκαμήλου.
Αλλά το ζήτημα της ελευθερίας του τύπου στην Ελλάδα δεν είναι ένα συντεχνιακό ζήτημα αλλά η ίδια η ουσία της δημοκρατίας. Ένας φοβισμένος δημοσιογράφος και ένας φοβισμένος πολίτης ζουν σε μια φοβισμένη δημοκρατία, ένας δημοσιογράφος που σιωπά και ένας πολίτης που ανέχεται τη σιωπή συγκροτούν μια σιωπηλή δημοκρατία, ένας δημοσιογράφος που εξαπατά και ένας πολίτης που συνήθισε να τον εξαπατούν, περιφέρονται ανέμελοι σε μια δημοκρατία που καμώνεται ότι είναι κάποια άλλη, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κενόδοξη εξουσία.
Μια εξουσία που εκλαμβάνει τον κοινωνικό διαχωρισμό ως αξίωμα, που διαχωρίζει τους πολίτες σε άριστους και μη, σε νομοταγείς και μπαχαλάκηδες, σε πειθαρχημένους και απειθάρχητους, σε πολίτες στη σωστή και στη λάθος πλευρά της ιστορίας, σε άπειρα εντέλει δυαδικά σχήματα, που θεωρεί ότι ο δημοσιογράφος είναι βολικό οικόσιτο, που ενεργοποιεί το συλλογικό φαντασιακό σε αόρατους κοινωνικούς εχθρούς, που αρνείται να αναμετρηθεί με τις ευθύνες της, που εργαλειοποιεί τον θρήνο, που αποκρύπτει το μέγεθος της τραγωδίας, που διαπραγματεύεται με το ψεύδος, που εκλαμβάνει την απολογία ως αδυναμία, που αρέσκεται σε φτηνές και φτηνιάρικες φαντασιακές κατασκευές, κάτι σαν σκηνικό σε κακόγουστη επιθεώρηση, τότε η εξουσία αυτή ταυτίζει το κενόδοξο με το άριστο και θεωρεί τη δημοκρατία κτήμα της.
Πώς θα μπορούσε λοιπόν η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την ασφάλεια των δημοσιογράφων στην Ελλάδα να είναι διαφορετική;
